 (13)_1727965004.gif)
- अनुषा थापा
सर्वसाधारणले जुवातास खेल्यो भने सरकारले लगेर थुन्छ । जरिवाना पनि तिराउँछ । लिएको सापटी रकम तिर्न सकेन भने ठगी मुद्दा चलाइन्छ । सापटी लिनेलाई कैद र जरिवाना गरिन्छ । तर, सरकारले नै सेयरका नाममा राजश्व लिएर खुलेआम रूपमा जुवा खेलाइरहेको छ ।
वैदेशिक रोजगारीको नाममा जनता भेडाबाख्रा बेचेझैँ रेमिट्यान्सका लागि विदेश बेचिरहेको छ । अन्य देशको सामान यहाँ बेच्नका लागि सरकारले नै जग्गा दलाल गरिरहेको छ । जग्गा खण्डीकरण गरेर लाखौँमा बेच्न दिइन्छ, अनि विदेशबाट सामान आयात गर्छ । यो दलाली गर्या होइन र ?
सर्वसाधारणले छिरिक्क केही गर्यो भने सरकारले कारबाही गर्छ । खुलेआम जुवा खेलाउने, दलाल गर्ने सरकारलाई चाहिँ कसले कारबाही गर्ने ? जनता सुध्रिन त पहिले सरकार सुध्रिनुपर्यो नि । दुई जिब्रे कुरा गरेर हुन्छ ? पछिल्लो समय प्रायः जसो उद्योग घाटामा गएका छन ।
बैङ्क तथा वित्तीय संस्था, डण्डी, सिमेण्ट उद्योग, हाइड्रोपावर, इन्स्योरेन्स कम्पनी लगायत जम्मै घाटामा छन् । यस्तोमा कसरी सेयरको मूल्य बढ्यो ? यो गम्भीर कुरा हो । एक सय रुपैयाँ कित्ताको सेयर ३२ सय पुगेपछि केक काटेर खाने प्रधानमन्त्री केपी शर्मा ओलीले घोषणा गरे । दलालहरूले आफैँले मूल्य बढाए । तीन हजार पुर्याइयो । तर, हिजो सेयरको मूल्य घट्यो । प्रधानमन्त्री भनेको गरिमामय पद हो । देशको प्रधानमन्त्री भएर दलालले बोल्ने शब्द बोल्न सुहाउँछ ? अस्ति सेयरको मूल्य बढ्यो, हिजो घट्यो । सर्वसाधारण त डुबे । तर, सरकारलाई के मतलब ?
सरकार नै जनता डुबाउन लागिपरेको छ । पूर्व प्रधानमन्त्री बाबुराम भट्टराई, पूर्व अर्थमन्त्री युवराज खतिवडाले सेयर जुवा हो भनेर सार्वजनिक रूपमै बोलिसकेका छन् । राज्यले कर लिएर जुवा खेलाउने थलो सेयर भएको उनीहरूले बताएका थिए । साथै, उनीहरूले सेयर कारोबार बन्द गर्न माग गरेका थिए ।
सेयरको विषय सत्य बोलेका यी दुईको खोइरो खनियो । सेयर दलालीहरूले व्यापक विरोध गरे । सेयरमा लगानी नगर्नु भनेर पूर्वअर्थमन्त्री द्वय डा.प्रकाशशरण महत, वर्षमान पुन, सांसद अमरेशकुमार सिंहलगायतले सचेत गराइसकेका छन् । कृत्रिम रूपमा सेयरको मूल्य बढाइएको उनीहरूको जिकिर छ ।
कम्पनी नाफामा नगईकन सेयरको मूल्य ह्वारह्वारती बढ्नुले ‘दालमा केही कालो’ भएको सङ्केत गर्छ । तर, अन्य सांसदले यसलाई अनदेखा गरिदिएका छन् । हाम्रो सरकार आउने बित्तिकै सेयरको मूल्य बढ्यो भनेर एमालेका सांसदहरू गौरव गरिरहेका छन् । जति सक्छौँ सर्वसाधारणलाई लुट भनेर सांसदहरूले सेयर दलालीहरूलाई छुट दिएका हुन् ।
बरु, धितोपत्र बोर्डले सर्वसाधारणलाई सतर्क गराएको छ । सरकार त करको लोभमा छ । यो करले कत्रो नोक्सानी व्यहोर्नुपर्ने हो ? सरकारले कल्पनासमेत गरेको छैन । बजारमा व्यापक गाइँगुइँ छ, सेयरको दलाल गर्ने अधिकांश एमालेका कार्यकर्ता हुन् । मुलुकमा जति पनि बैङ्क छन्, तीमध्ये प्रायः एमालेप्रति नै आस्था राख्छन् ।
सहकारी, अस्पताल, एनजिओ, म्यानपावर, कन्सल्टेन्सी खोल्ने प्रायः एमालेबाटै छन् । जग्गा प्लानिङ्ग गर्नेमा धेरै एमाले नै छन् । विदेशमा मान्छे बेच्नेदेखि राज्यको सम्पत्ति दोहन गर्नेमा एमालेको हात छ । नेतृत्वदेखि तलसम्म उस्तै छन् । पार्टीका अध्यक्ष ओली गिरीबन्धुको जग्गामा आँखा लगाउने, उपाध्यक्ष विष्णु पौडेल बालुवाटारको जग्गामा ।
कार्यकर्ता जहाँजहाँ सरकारी जग्गा छ, त्यहाँत्यहाँ आँखा लगाउने । ५० देखि ५५ जनाले सेयरमा हाबी छन् । आफैँ मूल्य बढाउँछन्, आफैँ घटाउँछन् । बिचमा बसेर उनीहरूले ६५ लाख सर्वसाधारणलाई डुबाएका छन् । एक सयको सेयर ३२ सयमा पुर्याउँछन्, बेच्छन् । फेरि मूल्य घटाउँछन्, किन्छन् ।
सेयर बजार दलालीको हातमा छ । उनीहरूले जसरी मन लाग्यो, त्यसरी चलाइरहेका छन् । तीन वर्षअगाडि सर्वसाधारणले लाखौँ हालेर जग्गा किने । दलालीको बोलीमा पर्दा पुर्पुरोमा हात लगाउनुपरेको छ । अहिले जग्गाको कारोबार छैनन् । बैङ्कको किस्ता हाल्न सर्वसाधारणलाई महा मुस्किल छ ।
आधा मूल्यमा जग्गा बेच्छु भन्दा पनि किन्ने छैनन् । त्यसैले बैङ्कलाई नै घरजग्गा छोडिरहेका छन् । सेयरमा लगानी गर्नेको हालत पनि त्यस्तै हुने देखिएको छ । बजारमा आएको क्षणिकको उछालले धेरैलाई सुकुम्वासी बनाउने निश्चित छ । सरकारलाई चासो नै छैन । सेयरको मूल्य बढायौँ भनेर देशको प्रधानमन्त्री र अर्थमन्त्री मख्ख परेका छन् ।
सांसदहरू मुखमा चुकुल लगाएर बसेका छन् । २०३२/३३ सालमा सुनको मूल्य तोलाको १८ सय थियो । अहिले डेढ लाख कटिसकेको छ । सरकारले सुनमा लगानी नगर है भनेर सचेत गराइदिनुपर्ने हो । तर, सरकारले लुट भनेर छोडिदिएको छ । माफियाले चलाएको सरकारमा सर्वसाधारण लुटिनु स्वाभाविकै हो ।
एमाले र काँग्रेसले गठबन्धन गरे पनि माओवादी त छ । ३२ जना सांसद छन् । तर, उनीहरू सदनमा निदाएर बस्छन् । जनताको आवाज कहिल्यै उठाउँदैनन् । कुनचाहिँ ठेकेदारले कमिसन दिन्छन् भनेर कुरेर बस्छन् । बरु, चित्रबहादुर केसी ठिक छन् । एउटै व्यक्तिले कहिलेकाहीँ सदन हल्लाइदिन्छन् ।
सरकारको खोइरो खन्छन् । जनताको विषयमा आवाज उठाउन नसक्ने सांसदहरूले लोगो लगाउनुको कुनै औचित्य छैन । बेकारमा राज्यको ढुकुटीलाई आर्थिक भार थपिएको छ । केही उपलब्धि छैन, तलब भत्ता र सरकारी गाडीको नाममा करोडौँ रुपैयाँ खर्च भइरहेको छ । दलालीले लुट्ने र सर्वसाधारण लुटिने क्रम जारी छ ।
अहिले जनताको शिर निहुरिएको छ । झापाको गिरीबन्धु टिस्टेटको जग्गा हिनामिनाको आरोप लागेको व्यक्ति देशको प्रधानमन्त्री छन् । बालुवाटारको जग्गा हिनामिना गर्ने अर्थमन्त्री छन् । नेपालीलाई नक्कली भुटानी शरणार्थी बनाएर अमेरिका पठाउने आरोप लागेको व्यक्ति परराष्ट्र मन्त्री बनेकी छिन् ।
योभन्दा लाजमर्दो कुरा के होला ? काण्डैकाण्डमा मुछिएको व्यक्ति सरकारमा छन् । अनि त्यस्तो सरकारबाट जनताले के अपेक्षा गर्ने ? यता, गलतलाई गलत भनिदिने हिम्मत हाम्रा सांसदसँग छैन । दलालहरू सदनमा आउँछन्, सांसदहरू उभिन्छन् । सम्मान गर्छन् । सांसदहरूलाई के सही के गलत भन्ने त थाहा छैन ।
सांसदहरुसंग केही क्षमता छैन । नैतिकता छ भने उनीहरूले सांसद पदबाटै राजीनामा दिए हुन्छन् । जनताले हाम्रो आवाज उठाऊ भनेर पठाएका हुन्, तै नै गर्न सक्दैनन् भने उनीहरूलाई राख्नुको के औचित्य ? २०६४ सालमा काभ्रे १ बाट सूर्यमान दोङ निर्वाचित भए । उनले त्यतिबेला अर्थमन्त्री रामशरण महतको हातबाटै बजेटको सुटकेश खोसे ।
उनी अहिले पनि सांसदमा छन् । तर, अहिले उनी गुपचुप छन् । के उनको बल घटेको हो ? सदनमा दलालहरूको कब्जामा छ यद्यपि उनी चुइँक्क बोल्दैनन् । सांसदले देश र जनताका लागि के गरे ? के बोले ? यो कुरा जनताले सदैव सम्झिरहन्छन् । भूपू सांसद गोल्छे सार्कीले तत्कालीन सभामुख रामचन्द्र पौडेललाई जुत्ता हिर्काए ।
त्यसले गर्दा उनी आज पनि चर्चामा आइरहन्छन् । तर, अहिलेका सांसदको त कामै छैन । न बोल्न सक्छन् न गर्न । सदनमा सुत्नका लागि जनताले भोट दिएझैँ भएको छ । सदन जनताको आवाज उठाउने थलो हो । गरिमामय सदनमा दलालहरूलाई छिर्न दिनुहुँदैन । देश र जनतालाई बर्बाद बनाउने दलालीलाई सदनमा जान दिनु जनताको मुखमा थप्पड हान्नु हो ।
